Kaganiec dla szynszyli – pomoc czy przeszkoda w łączeniu?

13 września 2021 | 0 Komentarzy

Wykonany z metalowego drutu, plastiku lub materiału, kaganiec dla szynszyli, stosowany szerzej jedynie w Polsce, jest coraz częściej polecany jako remedium na trudności z łączeniem szynszyli. Jak skonstruowany jest taki przedmiot? Jakie są wady i zalety stosowania kagańca dla szynszyli? Czy, aby na pewno przedmiot ten jest niezbędny w kryzysowych sytuacjach, mogących wystąpić podczas łączenia tych gryzoni?

Czy wiesz, że..?

Szynszyle to jedne z najagresywniejszych w stosunku do siebie gryzoni, które mają ściśle określoną hierarchię, dzięki której sprawnie funkcjonują w licznej grupie (nawet do ponad 100 osobników na wolności). Zaburzenie tej wynikającej z ich natury równowagi (np. poprzez wprowadzenie nowej szynszyli do stada) może powodować szereg konfliktów, które wynikają z ustalania między tymi gryzoniami hierarchii. Konflikty te (choć nie zawsze) mogą prowadzić do poważnych walk, czego skutkiem bywają liczne pogryzienia części ciała, a nawet (w skrajnych przypadkach) śmierć jednego z osobników. Dlatego tak bardzo ważne jest ostrożne i stopniowe wprowadzanie nowej szynszyli do stada.

Kaganiec dla szynszyli – pomoc czy przeszkoda w łączeniu?

Kaganiec dla szynszyli to dość nowy wynalazek, który prawdopodobnie wywodzi się z Polski. Produkt został stworzony z myślą o bezpieczeństwie szynszyli podczas skrajnie trudnych przypadków ich łączenia. Kaganiec jednak nie jest popularnie stosowany i polecany za granicą.

Jak wygląda kaganiec dla szynszyli?

Kaganiec dla szynszyli to konstrukcja często wykonana z plastikowych, metalowych (drucianych) lub materiałowych elementów, mocowana za pomocą wiązań lub plastikowego zatrzasku, które oplatają szyję gryzonia. Kagańce takie tworzone są w sposób nieprzemyślany i nieuwzględniający anatomicznej budowy ciała szynszyli.

Jakie są rodzaje kagańców dla szynszyli?

W polskim Internecie można spotkać aż trzy rodzaje kagańców dla szynszyli, mniej lub bardziej zagrażających zdrowiu psychicznemu i fizycznemu zwierzęcia. Należą do nich:

• Kaganiec otwarty – to toporna konstrukcja, którą nakłada się bezpośrednio na pół twarzoczaszki zwierzęcia. Przez taki rodzaj kagańca szynszyla w teorii może przyjmować pokarm i swobodnie oddychać, jednak przez nietypową konstrukcję kagańca, zwierzę nie ma możliwości zaatakowania zębami drugiego zwierzęcia.
• Kaganiec przylegający – to produkt wzorowany na kagańcu weterynaryjnym dla psów, gdzie szynszyla nie jest w stanie w ogóle otworzyć pyszczka, a jej oddychanie jest utrudnione.
• Kaganiec zamknięty – jedna z najgorszych konstrukcji, najczęściej tworzona z materiału, zakrywająca cały pyszczek zwierzęcia, przez co gryzoń ma bardzo utrudnione oddychanie, a pobieranie pokarmu jest zupełnie niemożliwe.

Jaki jest cel stosowania kagańca dla szynszyli?

W teorii kaganiec ma za zadanie pozbawić agresywnej szynszyli możliwości zadawania obrażeń drugiemu osobnikowi, podczas zapoznawania ich ze sobą, a także uspokoić agresywne zwierzę. W teorii, ponieważ konstrukcja bywa zawodna, a sprytna szynszyla potrafi się z niej wyswobodzić, przez co kaganiec nie zawsze jest skuteczny i często nie spełnia swojej roli. Z kolei sama forma kagańca i świadomość zwierzęcia, że ma ciało obce na swojej głowie, w żaden sposób go nie uspokaja.

Jakie są zalety stosowania kagańca dla szynszyli?

Jedyną zaletą jaką jest stosowanie kagańca dla szynszyli to technicznie utrudnione zadawanie obrażeń fizycznych podczas zapoznawania się zwierząt.

Jakie są wady stosowania kagańca dla szynszyli?

W praktyce kaganiec dla szynszyli przynosi odwrotne do zamierzonych skutki i może przyczyniać się problemów zdrowotnych zwierzęcia oraz do pogorszenia relacji zarówno z człowiekiem jak i innymi szynszylami w stadzie. Jednymi z istotniejszych wad noszenia kagańca przez szynszyle są przede wszystkim:

• Utrudnione oddychanie, picie i przyjmowanie pokarmu – jedną z najważniejszych wad w stosowaniu kagańca u szynszyli (niezależnie od jego rodzaju), jest utrudnienie gryzoniowi sprawnego funkcjonowania, niezbędnego do jego przeżycia i komfortu.
• Niszczenie zbudowanego zaufania – obowiązek noszenia kagańca oraz wszelkie negatywne odczucia z nim związane, szynszyla może kojarzyć ze swoim opiekunem, co nie jest w żaden sposób pomocne w budowaniu przyjaznej więzi ze zwierzęciem (zwłaszcza tak płochliwym z natury jak szynszyla). Pamiętajmy, że opiekun nigdy nie powinien kojarzyć się zwierzęciu jako „wróg” czy „wspólny wróg”, co jest bardzo często wykorzystywane w skutecznych, choć negatywnych formach łącznia tych zwierząt. Należy zrozumieć, że człowiek zawsze powinien się kojarzyć zwierzęciu pozytywnie, jako osoba, która zapewnia przede wszystkim smaczne jedzenie, ciekawe atrakcje, a także bezpieczeństwo, będąc „awaryjną opcją” (bo szynszyla zawsze najpierw ucieka do drugiej szynszyli) ucieczki, gdy czuje się niepewnie.
• Utrudniona komunikacja z innymi szynszylami – noszenie kagańca przez szynszylę utrudnia prawidłową komunikację werbalną i niewerbalną między szynszylami oraz ustalanie prawidłowej hierarchii. Akcesorium to pozbawia szynszylę możliwości wydawania pełnej skali słyszalnych i niesłyszalnych dla nas dźwięków oraz ogranicza zakres ruchów uszu, zębów, nosa i wibrysów, istotnych podczas pozyskiwania informacji o otoczeniu oraz komunikacji z innymi zwierzętami w pobliżu. Szynszyla niezrozumiana przez inne szynszyle w procesie łączenia, może zostać zaatakowana, a w najlepszym wypadku (na czas noszenia kagańca) zignorowana przez pozostałe gryzonie, co tylko wydłuża i utrudnia proces łączenia tych zwierząt.
• Potęgowanie stresu podczas łączenia – szynszyla to roślinożerny i bardzo płochliwy gryzoń, którego naturalnym instynktem (podobnie jak np. u koni) jest przede wszystkim bezwarunkowy odruch ucieczki przed ewentualnym zagrożeniem. Jeśli zwierzę zdaje sobie sprawę, że nie jest w stanie uciec z niekomfortowej dla niej sytuacji, posuwa się do ostateczności, czyli może wykazywać szereg skrajnie agresywnych zachowań obronnych. Czasami też, w wyniku silnego stresu spowodowanego łączeniem i noszeniem kagańca utrudniającego jej prawidłową komunikację i obronę, może tracić przytomność nawet kilka razy na minutę, co w żaden sposób nie ułatwia procesu łączenia, a jedynie naraża zwierzę na utratę zdrowia.
• Zachwianie równowagi w stadzie – nasze narzucone działania ingerujące w ścisłą hierarchię stada (choćby samo zapoznawanie obcych sobie szynszyli lub stosowanie kagańca, który sam w sobie ma za zadanie tłumić zachowania dominującej szynszyli będącej lub chcącej być „alfa”), mogą mieć opłakane w skutkach konsekwencje nawet dla połączonego, zgodnie ze sobą żyjącego stada. Negatywne efekty tych działań najbardziej jednak widać w większym szynszylowym stadzie osobników w różnym wieku (wśród nich szynszyle dojrzewające) i płci (niewykastrowanych/niewysterylizowanych osobników), gdzie szynszyla słaba i bezbronna, niezrozumiana lub nierozpoznana (bo nosi kaganiec), może zostać zdegradowana ze swojej pozycji i na nowo będzie musiała ustalić swoje miejsce w stadzie. Taka sytuacja może prowadzić do tego, że zdegradowana szynszyla zostanie dotkliwie pogryziona (nierzadko ze śmiertelnym skutkiem) przez inne gryzonie ze stada, bez możliwości obrony własnej, którą skutecznie uniemożliwia jej kaganiec.

Dlaczego kaganiec dla szynszyli nie jest dobrym pomysłem?

Osoby, które od lat posiadają szynszyle, znają ich charaktery, specyficzne zwyczaje i zachowania, doskonale wiedzą, że kaganiec nie jest dobrym i skutecznym rozwiązaniem w przypadku konfliktów między gryzoniami. Jedynym słusznym rozwiązaniem na największe konflikty w grupie znanych lub nieznanych sobie jeszcze szynszyli jest tylko i wyłącznie indywidualny dobór pozytywnej metody łączenia (ściśle uwzględniając przy tym wiek, płeć, charakter, stan zdrowia, otoczenie i przeszłe doświadczenia szynszyli) oraz prawidłowe jej wdrożenie w życie z zapasem spokoju i czasu.

Musimy zrozumieć, że szynszyle to gryzonie naturalnie żyjące w dużych grupach, gdzie konflikty między sobą (wynikające nie tylko z ustalania hierarchii, dojrzewania, niewysterylizowanej samicy w pobliżu, ale też ze zwykłych sytuacji na co dzień) rozwiązują m.in. poprzez zgrzytanie zębami, „szczekanie”, opryskiwanie własnym moczem, czy gryzienie. Takie zachowania bywają bardzo częste i nie sposób im zapobiec. Nie ma znaczenia, czy szynszyle znają się dopiero jedną chwilę czy wiele lat. Do konfliktu między szynszylami (a co za tym idzie możliwości wystąpienia również poważnych ataków fizycznych) może dojść zawsze i wszędzie, o każdej porze dnia i nocy. Niestety kaganiec nie jest dobrym rozwiązaniem, nawet jeśli byłby noszony przez wszystkie szynszyle każdego dnia. Specjalna konstrukcja nie tylko nie pozwala na prawidłową komunikację między szynszylami, ale też prowokuje wiele dodatkowych konfliktów wynikających z negatywnych emocji i subiektywnych odczuć (m.in. poczucie zagrożenia, nerwowość, problemy z oddychaniem, jedzeniem i piciem) zwierzęcia, które towarzyszą mu podczas noszenia kagańca.

Samo stosowanie kagańca dla szynszyli podczas łączenia tych gryzoni już jest bardzo złym i szkodliwym pomysłem. Jeszcze większy problem tworzy się wówczas wtedy, kiedy kaganiec stosowany jest na wszelkie inne „problemy behawioralne” tych gryzoni.

Nadużycia w korzystaniu z kagańca dla szynszyli

Kaganiec często bywa negatywną inspiracją dla młodych i niedoświadczonych posiadaczy szynszyli, którzy nie radzą sobie nie tylko z łączeniem szynszyli, ale też ze specyficznymi zachowaniami tych zwierząt. Wykorzystują więc oni kaganiec, jako środek zapobiegawczy przed gryzieniem ścian, mebli, dywanów, książek, kabli i innych przedmiotów, tłamsząc w ten sposób naturalne zachowanie i instynkty tych gryzoni (szynszyla podobnie jak np. rekin poznaje świat m.in. za pomocą gryzienia). Zamiast w prawidłowy sposób opiekować się zwierzęciem, poświęcić mu czas i swoją uwagę oraz stworzyć dla niego bezpieczną przestrzeń, wolą oni nałożyć szynszyli kaganiec, nie zastanawiając się nad dalszymi, negatywnymi konsekwencjami tych działań.

Należy pamiętać, aby nie popierać głupich sposobów nawet jeśli na pierwszy rzut oka wydają się działać. Niestety na świecie jest mnóstwo rzeczy głupich, które bywają skuteczne:

• Przyklejanie tipsów na kocie pazury (lub w skrajnych przypadkach amputacja pazurów popularna jeszcze za granicą), aby kot nie niszczył kanapy i innych mebli w domu.
• Zakładanie kolczatek dla psów, aby nie ciągnęły na smyczy, a nawet (popularne za granicą) podcinanie strun głosowych, aby pies nie mógł głośno szczekać.
• W nie tak dawnych czasach, gdy w cyrku popularne były zwierzęta, wyrywano lwom i niedźwiedziom pazury i kły, aby te nie mogły gryźć i się bronić.
• Do dziś w Tajlandii jedną z atrakcji turystycznych jest możliwość zrobienia sobie zdjęcia z tygrysem, który jest na bardzo silnych środkach uspokajających po to, aby nie był w stanie zaatakować człowieka.

Po takich pomysłach faktycznie kot nie drapie, pies nie szczeka i nadal ciągnie (ale mniej), niedźwiedź i lew nie gryzą i nie drapią, a tygrys ledwo chodzi. Pytanie tylko czy te sposoby są dobre dla zwierząt, moralne i etyczne? Gdzie jest granica między naszą wygodą, a zdrowiem i samopoczuciem zwierzęcia? Szukamy rozwiązań łatwych, szybkich i korzystnych dla nas, naruszając i niekiedy brutalnie tłamsząc w ten sposób naturalne instynkty i zachowania zwierząt.

Podsumowanie

Kaganiec dla szynszyli (podobnie jak smycz dla szynszyli), nigdy nie powinny powstać. Stosowanie kagańca dla szynszyli (podobnie jak smyczy) jest złe, a promowanie łączenia z pomocą kagańca jest szkodliwe i pokazuje jedynie brak dostatecznej wiedzy, empatii, desperację i ignorancję promującego tę metodę w stosunku do tych niewielkich stworzeń.